Verlamde hond wandelt weer
Zondag 31 januari 2016 ging mijn man onze 5 jarige Cane Corso uitlaten. Ze liep los en wilde naar een andere hond rennen. Ineens begon ze te janken en piepen. Volgens mijn man was het niet aan te horen zo erg ging het gejank door merg en been. Ze kon niet meer lopen, want haar hele achterkant was verlamd.
We hebben Indy in de auto gelegd en zijn naar de dierenarts gereden. . Daar zeiden ze dat ze waarschijnlijk een dwarslaesie had.
We moesten de volgende dag terugkomen. De dag erna zijn foto's gemaakt en bleek dat ze een bloeding had in haar rug. We moesten drie dagen afwachten. Als er dan geen verbetering was, konden ze niks voor haar doen en moesten we haar in laten slapen.
Vijf dagen later was er nog geen verbetering, maar haar in laten slapen wilde we echt nog niet. Ik werd al gek van die gedachte!
Mijn schoonzus had me al gezegd dat ik Marijke moest bellen, maar mijn man wilde dat niet. Hij was nogal sceptisch.
Omdat we verder niks meer voor Indy konden doen, stemde mijn man in.
Marijke stond een uur later al bij ons. Ze heeft indy behandeld en is bijna 2 uur bezig geweest met haar. We kregen druppels en Arnica en moesten gewoon even afwachten. Ze zei dat het goed kwam.
We zijn twee weken lang bij indy gebleven zowel overdag als 's nachts. Er sliep altijd bij haar in de woonkamer. Zodra ze overeind kwam moest iemand haar optillen en buiten zetten, maar meestal deed ze haar ontlasting op haar mand, omdat ze het niet voelde aan komen.
Zeven dagen later kwam Marijke terug om te kijken hoe het ging. Ze heeft indy toen ook weer behandeld. Er was wel wat verbetering, maar het ging zo langzaam.
Ik zat er best wel doorheen en zag het ook niet meer echt zitten.
Marijke heeft me op een stoel gezet en heeft mij toen behandeld, zodat ik wat meer energie kreeg. Ik ben naar bed gegaan en de volgende dag zag ik het weer zitten en ik was minder moe. Ze had me ook weer hoop gegeven .
Nu drie en halve week later we slapen we weer gewoon op bed en kunnen haar af en toe weer alleen laten.
Indy doet haar behoefte weer buiten en we zijn hele kleine stukjes weer aan het wandelen. Ze is weer vrolijk. Ze denkt dat ze de hele wereld weer aan kan.
We zijn er nog lang niet maar alles is nu wel positiever en Indy gaat met kleine stapjes vooruit
Ik weet wel dat als ik Marijke niet had gebeld, ik onze vriend had laten inslapen en nu heb ik weer hoop gekregen. Zelfs mijn man vindt Marijke nu geweldig.
Groeten Wendy Ippel
