Artikel in Bit
Bit
Artikel geschreven in Bit
‘Paarden kunnen huilen"
Verslaggeefster Noortje Soederhuizen keek
een dag mee in de praktijk van Marijke Böinck,
paranormaal genezeres van paarden
De wonderbaarlijke gaven van Marijke Böinck
Scepticus versus paranormaal
Noortje moet toegeven
dat er iets onverklaarbaars gebeurt met de dieren
Langs de flanken, over de rug, langs de hals strijken haar handen. Zo nu en dan staat ze stil met haar handen rustig bewegend op een plek en lijkt ze in trance te zijn. Opeens onderbreekt Marijke Böinck haar eigen stilte. Heel abrupt stelt ze een directe vraag aan de eigenaar over een gewoonte of karaktertrek van het paard. Daarna mompelt ze weer geruststellende woorden tegen het paard. Over het algemeen zijn die overbodig, want het dier ondergaat haar behandeling zichtbaar genietend als onder een warme douche.
Zelfs broodnuchtere mensen vertellen over de wonderbaarlijke genezingen die Marijkes werk teweeg heeft gebracht. Dat wilden we zelf zien. Dat kan, want we mogen Marijke een dag vergezellen.
De wereld ligt op deze ochtend onder een witte lijkwade waarover een ijskoude wind blaast die door je kleren snijdt. De eerste patiënt is een pony van plus-minus 13 jaar. Het echtpaar kocht de pony ‘omdat hij zo zielig was, maar ook erg lief voor hun zoontje. De stal was echter nog niet klaar en ze brachten hem zolang ergens anders onder. Daar werd hij ziek, de dierenarts constateerde hoefbevangenheid, dus volgden injecties en schraal voer’.
De pony blijkt in een oude schuur te staan die ook als slachtplaats dienst doet. De dood is voelbaar, een penetrante kadaverlucht overheerst dominant in de ijle koude lucht. Naast de pony staat een stierkalfje met verwilderde ogen, een oudere stier heeft zich berust in zijn lot. De pony, zwaar verwaarloosd, is tot een zombie geworden. Er zijn geen bijzondere gaven voor nodig om dat te zien.
Marijke probeert de pony weer levenslust te geven, maar onder invloed van de deprimerende omgeving laat het diertje het niet toe. Soms zien we even zijn ogen opflakkeren, om direct weer weg te zakken in vergetelheid. Marijke zegt dat ze "het water tot haar ogen voelt komen en een krop van verdriet, die had ze niet toen ze binnenkwam." De eigenaresse laat zich uitleggen wat Marijke doet. Ze lijkt bloedserieus in te gaan op de argumentatie over energiebanen en beelden van haar pony. Na een tijdje pakt Marijke de hoeven op en maakt deze schoon. Vuil van maanden, vermengd met pus, komt vrij. Haar advies had ook het advies van een betrokken dierenarts moeten zijn. Vandaag een wormenkuur en morgen hier weg, daarna de hoefsmid. Vervolgens besteedt ze aandacht aan de eigenaresse, geeft adviezen, voervoorschrilt en laat een flesje medicijn achter. ‘Daar had je eigenlijk niet nodig hoeven te zijn?’ ,,Nee", antwoordt Marijke, terug in de auto, ,,maar dat kom ik vaak tegen: Ongeïnteresseerdheid van de artsen, ook onkunde van de eigenaar. Dat beperkt zich niet tot kleine stallen, dat kom je ook op grote luxueuze bedrijven tegen.
Roepende paarden
We gaan op weg naar de volgende patiënt. Het reizende leven past beter bij Marijke dan de vier jaar die ze doorbracht achter een bureau smachtend naar buiten kijkend, naar de zon en de voorbij trekkende wolken. Tot ze als leverancier van paardevoer aan de slag ging. Op moment wist Marijke al dat ze ‘anders’ was Haar paranormale gaven hadden zich al eerder geopenbaard; ze had onder hypnose zichzelf in een vorig leven gezien in de Indianenstam waartoe ze behoorde, vandaar dat ze haar bedrijf ‘Cherokee’ noemde. Als jonge moeder van drie kleine kinderen kon ze tot haar eigen verbazing de pijn van haar kinderen opheffen. Na cursussen die haar leerden om te gaan met haar ‘gaven’, werden die voor haar gewoon. Tijdens haar werk als leverancier leken sommige paarden haar te ‘roepen’. Marijke vroeg een eigenaar of ze naar zo’n paard toe mocht gaan. Het paard was na haar bezoek zo opgeknapt dat de mare snel in het rond ging. De voerfabrikant bood haar vervolgens als ‘supplement’ van zijn voer aan. Zijn klanten konden op een bepaalde dag met hun paarden op een centraal punt bijeen komen. Na verloop van tijd brachten de mensen niet alleen hun paarden, maar ook hun oma’s, honden en katten mee. Zo rolde ze als vanzelf in haar huidige werk.
Genegenheid
We arriveren bij de volgende patiënt, een paard van een oudere vrijgezel. Marijke voelt, masseert en bekijkt het paard van alle kanten, praat met hem, probeert hem tot enige attentie te krijgen. Ruimschoots een uur gaat ze in het paard op. De wereld verdwijnt om haar heen, kou voelt ze niet, daarin is ze de enige, de omstanders bevriezen bijkans. Marijke constateert dat het paard, evenals hoogstwaarschijnlijk zijn vijf voorgangers waar problemen mee waren, te veel als machine gebruikt wordt. Het paard begrijpt niet wat er gevraagd wordt omdat er nooit een beloning volgt. Het paard wil wat meer vrijheid en wat meer aandacht.
,,Geef hem eens een beetje genegenheid", adviseert ze de eigenaar onder andere, de man kijkt haar verbijsterd aan.
De laatste aanvrager heeft twee paarden die hij behandeld wil hebben. Marijke heeft absoluut geen tijd meer over, maar zal er vast één behandelen. Tot grote teleurstelling van de eigenaar kiest ze niet het paard dat volgens hem het urgentste geval is. Later tijdens het napraten komt de uitleg:
,,Voor dat ene paard kon ik gemakkelijk een paar adviezen geven, dat andere paard riep mij. Er was direct contact met dat paard. Buiten een paar lichamelijke problemen heeft dat paard een traumatische ervaring in het verleden." Tijdgebrek ten spijt, Marijke neemt weer alle tijd en verdiept zich volledig in het paard. Het is duidelijk dat het paard prettig vind wat er gebeurt. Het orenspel volgt de behandeling attent. Marijke heeft ook een technische verklaring voor dat contact. , Mijn hersentrillingen gaan omlaag naar de frequentie waar kleine kinderen en dieren op communiceren. Kleine kinderen kunnen ook met dieren praten, wij volwassenen lachen ze uit. Daarom leren ze dat af; terwijl het masseren en activeren van de energiebanen in alle oude en oosterse geneeswijzen wordt gebruikt.
No-nonsens
Ze besteedt ruimschoots tijd aan de patiënten want ze wil zoveel mogelijk van hun problemen oplossen. , Ik wil het paard lekker in zijn vel achterlaten’ ‘,legt Marijke uit. Ondanks mijn eigen sceptische kijk, bespeur ik een vorm van acceptatie. Dat komt voornamelijk omdat Marijke als ze niet met haar handen over een paard strijkt, zo volledig no-nonsens is. En de paarden veranderen zichtbaar onder haar handen. Maar ze vertelt wel dat ze beelden ziet. Hoe komt dat? , ,Ik weet het niet", zegt Marijke lachend en vervolgt ernstig, ,,maar ik zie beelden, alsof ik video-opnamen zie." Als de gewoonste zaak van de wereld neemt ze soms een foto van een paard in haar handen, concentreert zich dan op de foto en vertelt de eigenaar wat het paard mankeert, waar het pijn heeft en welke eigenschappen het paard heeft of waardoor die ontstaan zijn. ,,Soms kun je er niets mee, een andere keer kan de eigenaar er rekening mee houden in toekomstige situaties.
In gedachte
Voelt Marijke pijnen en lokaliseert ze dan waar het paard pijn heeft? ,Ja, ik neem de pijnen van de paarden over en weet dan of ze het aan hun nieren, aan hun lever of bijvoorbeeld aan hun eierstok hebben. Bij veel merries, ook in de sport zijn de geslachtsorganen de oorzaak van hun kwaal. Die uit zich in pijn in de rug en het zich niet meer kunnen ontspannen. Als ik thuis ben en veel aan een bepaald paard moet denken, gaat het niet goed met zo’n paard. Meestal bel ik dan op, als de eigenaar mij niet voor is. Als ik met een paard bezig ben moet ik de gevoelens die het op mij overbrengt scheiden van mijn eigen gevoelens. Soms stoort iets van buitenaf: als een paard pijn in zijn rug heeft en degene die het paard vasthoudt ook, dan schept dat verwarring, dan moet iemand anders het paard vasthouden. Een van de dingen die mij de eerste keer dat ik het voelde echt verbaasde, is dat een paard kan huilen." Dat reguliere dierenartsen haar werk bij patiënten overnemen vindt ze niet erg. ,,Het gaat erom dat het paard beter wordt, wie dat doet blijft mij om het even." Marijke schrijft medicijnen voor die zij zelf verstrekt. Hoe komt ze aan de samenstelling? ,,De meeste zijn bestaande homeopatische medicijnen, sommige medicijnen laat ik maken op mijn voorschrift. Soms als ik niet weet wat ik een paard moet geven, roep ik het paard en de pijnen op en zoek in mijn kruidenboeken naar de juiste samenstelling."
Geloof
Marijke voelt de pijnen, gedachten en het verleden van de paarden. Niet iedereen zal dat kunnen geloven. Volgens haar hebben echter de meeste mensen wel ervaringen met onverklaarbare zaken. ,,Veel mensen kennen wel iemand die van te voren weet wie er aan de telefoon is. De één negeert het, de ander cultiveert het. "In de humane geneeskunde geldt de regel, als je er in gelooft, helpt het ook. Legio mensen die aan slapeloosheid lijden, vallen ontspannen in slaap als ze het idee hebben dat het vitamine C-pilletje dat ze kregen, een slaappil is. Is het ook niet zo dat paarden die door jou behandeld zijn, verbeteren omdat de eigenaren ze anders behandelen of benaderen, omdat die eigenaren er van uit gaan dat het paard de ‘kwaal, vastzittende spieren of ondeugd’ niet meer heeft? Marijke kijkt peinzend op en antwoord. ,,Ja, dat is heel goed mogelijk. Daar heb ik zelf eigenlijk nog nooit zo over gedacht." En hoe weet je in welk orgaan de pijn zit, heb je daarin gestudeerd? ,,De kennis van de anatomie van het paard is volledige zelfstudie", vertelt Marijke. ,,Ik blijf mij verdiepen in de verschillende anatomische onderdelen van paarden, maar naar een slachthuis gaan om te kijken hoe het echt in elkaar zit, daar schrik ik nog voor terug".
Laatste strohalm
Veel mensen verwachten heel wat van Marijke. ,,Vaak ben ik hun laatste toevlucht, ze hebben iets van ‘baat het niet dan schaadt het ook niet’. Als het paard niet verbetert, dan is het van: ‘zie je wel ik geloofde er toch niet in’.
Ik zie vaak veel meer, soms ook een toekomst. In het verleden flapte ik dat er in mijn enthousiasme uit. Daar ben ik voor- zichtiger in geworden. De meeste paarden waar ik bij geroepen word, bevinden zich in een situatie die ontstond door stress of trauma’s. Ik benader ze als een troostende moeder, daar geven ze zich aan over en geven mij de informatie die ik nodig heb om hen te behandelen."
Marijke Böinck behandelt paarden op alternatieve wijze. Mirakel of inzicht? Feit is dat Marijke met haar eindeloze geduld, haarscherpe observatievermogen en diep medegevoel al veel eigenaars meer begrip voor hun paarden en veel paarden betere levensomstandigheden heeft gegeven. Dat is hoe dan ook een opmerkelijke gave.
tekst Noortje Soederhuizen
